Bones rozdział V Powrót część II

                Drzwi trzasnęły i po chwili w salonie stanął Max z wnuczkami. Stał jak słup soli. Nie mógł uwierzyć w to co widzi. Jego serce przepełniała nadzieja, ale i strach. Po chwili krzykną, podbiegając do córki.

-Tempi!

Po chwili Bones znalazła się w jego uścisku.

-Kochana moja córeczka.

Kennan nie krył łez. Był szczęśliwy mając ją w ramionach.

-Myślałem, ze nigdy więcej cię nie zobaczę.

-Już dobrze tato. Jestem tutaj

-Trafiłam do szpitala. Przesłuchano wszystkich. Na tej podstawie Cullen zdecydował o upozorowaniu mojej śmierci. Zaangażował w całą sprawę tylko parę osób, aby sekret był bezpieczny.  Ale mieli drobny problem. Zawsze ktoś przy mnie był. Wtajemniczyli więc Cam.

-Cały czas wiedziała?- spytał Max

-Tak, ale musiała milczeć. Została to tego zobowiązana.

-Teraz rozumiem jej roztargnienie i chęć trzymania wszystkich razem. Wiedziała, że wrócisz.

Podobno obawiała się, ze nie wrócę.

-A co porabiałaś?

-Po postrzale szybko wracałam do zdrowia, Wypuścili mnie na parę godzin w dniu mojego pogrzebu. Oczywiście zjawiłam się na ceremonii. Słyszałam sporo pięknych słów. Cyba najbardziej zaskoczyło mnie to, ze głos zabrał Parker.

-To dobre dziecko. Uwielbia cię. Jak pozostali.

-Widziałam cię i Russa nad grobem mamy... Potem wróciłam do szpitala. Gdy powróciłam do zdrowia dyrektor Cullen dostarczył mi dokumenty wystawione na nowe nazwisko i opuściłam Waszyngton. Nie utrzymywałam kontaktu z FBI, ani z Cam. Jeździłam na wykopaliska do Afryki, Ameryki Łacińskiej, oraz Afganistanu. Ostatnie pół roku wykładałam w Anglii. Cieszę się, ze wróciłam do Waszyngtonu. Stęskniłam się za wami.

Amy przyniosła kawę i ciasto.

-Nie potrzebnie się trudziłaś- odparła Temperance.

-Ale to żaden kłopot. Masz szczęście, ponieważ rano upiekłam ciasto.

-Jak tam dziewczynki?

-Dobrze. Lubią się uczyć. Russ wróży im świetlaną przyszłość. Mówi, ze będą znanymi osobistościami. Uważam, że dla zabawy drażni się z nimi.. A ty co teraz będziesz robić?

-Chciałabym wrócić do pracy w instytucie i współpracy z Boothem.

-A zmienisz coś w swoim prywatnym życiu siostrzyczko?

-Russ! To nie takie łatwe, jak się wydaje.

-Przecież byliście parą. Co prawda dopiero budowaliście wasz związek, ale to zadna różnica, ponieważ kochacie się.

-Miłość to reakcja chemiczna w mózgu.

-Nie zaczynaj.

-Nie wiem czy mi wybaczy...

-Nie martw się. On to zrozumie. Zostaniesz na noc?

-nie mam żadnych rzeczy.

-Coś się znajdzie w mojej szafie- odparła Amy.

-Chętnie. I tak Cam od razu odjechała.

Temperance wzięła sobie talerzyk i nałożyła ciasta.

                 Kennan ocierał łzy, które strumieniami płynęły po jego policzku. Ciśnienie mu skoczyło i zrobił się blady. Bones podeszła do okna i otworzyła je, a następnie znalazła sie przy ojcu.

-Wszystko w porządku tato? Bierzesz jakieś leki?

-Tak Tempi, tylko trochę mi duszno.

Russ przyniósł szklankę wody, a Amy leki.  Max połknął tabletkę i po chwili poczuł się trochę lepiej. Winą ataku był szok, który przeżył, oraz szczęście. To po prostu było za dużo dla jego serca. Powoli dochodził do siebie.

-Może powinniśmy zawieść go do szpitala?

-Nie ma takiej potrzeby Córeczko. Już czuję się lepiej.

                Nagle rozległ się dźwięk dzwonka.

-O nie- westchnął Kennan. -To Parker.

-Syn Bootha?

-Tak. Mamy mu pomóc napisać notatkę biograficzną.

-Czyją?

-Twoją. To praca domowa. Pani zadała ją pół roku temu, a potem odwołała. W tym roku szkolnym kazała jednak sporządzić notatkę o kimś sławnym. A Angela wspomniała, że pisałaś książki.

-Więc Parker postanowił skupić się na mnie?

-Tak. I zamiast szukać informacji w internecie woli spotkać się z nami.

                Amy poszła odtworzyć drzwi, a Temperace przeszła do pokoju obok, gdzie patrzyła przez uchylone drzwi. Po chwili w salonie Russa pojawili się Parker i Seeley. Agent stał na progu, a jego syn podbiegł do Maxa.

-Przepraszamy, że przeszkadzamy.

-Nie ma sprawy Booth. Cieszę się, że chce pisać o Tempi. Siadajcie.

                Przez godzinę rozmawiali o najmłodszych latach Bones. Ona też słuchała przez uchylone drzwi. Widziała, że Seeley  ukradkiem wyciera łzy, a Parker z ogromnym zainteresowaniem słucha. Nagle do jej kryjówki wszedł brat z małżonką.

-Już czas siostra.

-Na co?

-Nie udawaj, że nie wiesz o co mi chodzi. Skorzystaj z tego, ze on jest tutaj.

-To nie jest miejsce...

-Jest.

Wziął siostrę za rękę i wyprowadził na podwórko.

-Zobacz jaka ładna pogoda. Słońce pięknie świeci.

Podeszli do drzewa i tam ją zostawił

                 Po chwili z budynku wyszli Amy i Seeley.

-Co chciałaś mi pokazać Amy? Co jest tak pilne?

Jego wzrok powędrował za spojrzeniem kobiety i zobaczył swoją ukochaną Temperance. Stała w promieniach słońca. Wyglądała jak  anioł. Zaczął biec w jej kierunku

                Ona patrzyła w niebo  płakała. Po chwili poczuła silne ramiona, które ją oplotły. odwróciła się i zatopiła się w brązowych oczach partnera.

-Booth.

-Bones.

Pocałował ją namiętnie.

-Znów przychodzisz do mnie w snach kochanie. Wtedy nie chcę się budzić. Nie chcę znów być w pustym mieszkaniu i uświadamiać sobie, iż ciebie już nie ma i że nigdy nie usłyszę twojego sławnego...

-Z antropologicznego punktu widzenia...

-Tak. I że nigdy więcej nie będziemy się spierać i że nie usłyszę,  "Nie wiem co to znaczy", albo "To nielogiczne"

Znów skradł jej pocałunek

-Booth, przestań.

-Czy coś sie stało?

-Ty nie śnisz... Ja, ja żyję i czuję się dobrze

-Co?

-Ty nie śnisz

                Na twarzy kobiety malował sie strach.

-Ja nie jestem snem Wróciłam wczoraj do Waszyngtonu.

-Nie rozumiem. Ale to nie ważne. Jesteś moim aniołem.

-Przecież anioły nie istnieją. To tylko wytwór...

-Ci Bones.

-Czy ten sen nie jest zbyt realistyczny?

-Jak ten, w którym byliśmy małżeństwem i właścicielami klubu?

                Kobieta pokręciła głową i otwartą dłonią uderzyła go w policzek. Spojrzał na nią z zaskoczeniem. Powoli docierało do niego znaczenie słów ukochanej. Dotknął jej twarzy, która zalewała się łzami. Zaczął ją mocniej tulić i obsypywać pocałunkami. Okręcał się, trzymając swój skarp.

-To naprawdę ty Bones. Moja Bones. Boże.

-To nie ma nic wspólnego z Bogiem. Bóg nie istnieje...

-To naprawdę ty... Jestem szczęśliwy.

                Z okna obserwowali ich państwo Brennan.

-On musi mocno ja kochać- odparła Amy.

-I to jak- dodał Max podchodząc do nich.- Mam nadzieje, że będą razem. Zasługują na to, jak nikt inny.

                Seeley śmiał się w niebogłosy. Temperance nigdy go takiego radosnego nie widziała. Mocno przytulał ukochana kobietę.

-Nigdzie cię nie puszczę.

-Ale muszę wrócić do pracy.

-Bones. Ale jak?

-Dyrektor  Cullen upozorował moją śmierć. Gdy wyzdrowiałam i otrzymałam nową tożsamość wyrwałam się agentom spod opieki i nie kontaktowałam się z FBI.

Mówi się urwać, a nie wyrwać. Chyba, ze w tamtej chwili trzymali cię, a ty im się wyrwałaś.

Spojrzała na niego i przewróciła oczami.

-Kocham jak kaleczysz powiedzonka Bones.

Zawtydziła się.

-One są głupie. Jak można się komuś urwać?

-Tak się mówi.

                Booth zaczął płakać. Spojrzała na niego z zaskoczeniem. Nigdy nie widziała go płaczącego. No może po za swoim pogrzebem.

-Nie płacz Booth. Nie chciałam sprawić ci przykrości.

-Płaczę z szczęścia Bones. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, ze żyjesz.. Chodżź jak pomyślę co musiałaś przejść...

-Przepraszam.

-Ci kochanie, to ja przepraszam. Ale jak to zrobili? Zawsze ktoś z nas był przy tobie... Och, Cam. Ona wtedy pełniła przy tobie dyżur.

                Nagle na podwórze wybiegł Parker.

-Bones.

Po chwili znalazł się w objęciach przyjaciółki taty

-mówili, że odeszłaś na zawsze.

-I tak myśleli, ale oszukano ich.

-Czyli umarłaś, ale wróciłaś?

-Nie. Jeśli ktoś umrze, to już nie może wrócić. Wszystkie funcje życiowe ustają. Nie ma już obrotu

-Odwrotu -poprawił ją agent.- Nie ma już odwrotu.

Spojrzała na jego złowieszczo i kontynuowała puszczajac chłopca.

-Tylko, że ja naprawdę nie umarłam.

Seeley wziął ją na ręce

-Dzięki temu jest z nami. A teraz zabierzmy ją do środka, ponieważ na pewno jest przemęczona.

Zaniósł ją do budynku. Agent poprosił dyrektora o dwa tygodnie urlopu, które spędził z ukochaną i synem w domu Russa. Świetnie się bawili w swoim towarzystwie. Świętowali powrót Tempi.

                Pewnego dania Booth wysłał do Cam SMS-a  o treści "Dziękuję Ci Cam. Nigdy ci tego nie zapomnę". Saroyan niezrozumiała o co chodzi agentowi.

KONIEC ROZDZIAŁU V