Zastanawiałam się, jak długo jeszcze będę tak cierpieć. Może pewnego dnia, za kilkadziesiąt lat – jeśli ból miał zelżeć kiedyś na tyle, żebym mogła lepiej go znosić – uda mi się ze spokojem wspominać te kilka krótkich miesięcy składających się na najszczęśliwszy okres w moim życiu. Wspominać, wdzięczna za to, że poświęcono mi choć trochę czasu. Że dano mi więcej, niż prosiłam, i więcej, niż na to zasługiwałam. Cóż, może pewnego dnia miało być mi dane tak to oceniać.
Stephenie Meyer
Podróże mają magiczną moc uzdrawiania duszy i zdecydowanie pomagają zdystansować się do problemów dnia codziennego. Nie rozwiązują ich bezpośrednio, jednak pomagają przewartościować i spojrzeć na nie jakby z drugiego brzegu rzeki .
Martyna Wojciechowska
Historia jest zainspirowana serią książek Alfreda Szklarskiego o Tomaszu Wilmowskim. Historia zaczyna się ponad osiem lat po zakończeniu książki "Tomek w grobowcach faraonów". Głównymi bohaterami są
Sally Allan Wilmowska - Australijka, która jako dziecko poznała młodego Tomasza Wilmowskiego, Jana Smugę, wtedy bosmana a obecnie kapitana Tadka Nowickiego, oraz Andrzeja Wilmowskiego swojego przyszłego teścia. Podczas wyprawy łowieckiej poślubiła swojego najlepszego przyjaciela Tomka. Po powrocie z Egiptu urodziła syna, którego nazwała na cześć ojca Tomkiem. od roku mieszka w Polsce, gdzie otworzyła wraz z teściem i Janem zoo
Jan Smuga- geograf, przewodnik, łowca zwierząt, tropiciel, podróżnik i od roku wraz z przyjaciółmi Andrzejem Wilmowskim, Sally Wilmowską od roku tworzył warszawskie zoo. Postanowił towarzyszyć przyjaciółce w jej drugiej podróży do Egiptu. Najlepszy przyjaciel trójki Wilmowskich i Tadka Nowickiego. otacza Sally ojcowską opieką i martwi się o nią. Chce zrobić wszystko, aby była szczęśliwa.
Patrick O’Donell - syn i wnuk poszukiwaczy złota poznanych podczas pierwszej wyprawy Tomka do Australii. Został znaleziony jako pasażer na gapę na statku płynącym do Egiptu, Jan Smuga uratował mu życie, gdy wyskoczył do wody, aby uciec po odkryciu i ze względu na to, że znali jego ojca i dziadka postanowili się nim zaopiekować i zabrali w podróż do Egiptu. Po powrocie został z nimi i mieszkał, a po skończeniu szesnastu lat ku trwodze opiekunów zaczął pracować, więc zaczęli go zatrudniać podczas swoich wypraw łowieckich, aby mieć nad nim pieczę.
Stanisław Witkacy - doktor archeologii i wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim. Zakochany w Sally od pierwszego ich spotkania w ZOO. Wraz z kolegami i studentami przygotował wyprawę na wykopaliska do Doliny Królów i wciągnął w to Sally, licząc na to, że wzbudzi w niej z czasem uczucia i zdobędzie jej serce.
Egipska przeszłość dogania Sally
Sally Wilmowska pierwszy raz od ponad ośmiu lat patrzyła na grobowce wykute w skale w Dolinie Królów. Jej serce przeszywał ogromny ból. Błękitna, delikatna sukienka powiewała minimalnie na lekkiej bryzie. Na głowie miała słomkowy kapelusz z szerokim rondem przewiązany pod szyją niebieską szarfą. Nie wiedziała, że była obserwowana przez czerdziestopięcioletniego doktora archeologii, średniego wzrostu, szczupłego szatyna. Stał w niewielkiej odległości ubrany w strój podróżny z krótkimi spodenkami o kolorze kawy z mlekiem.
Stanisław Witkacy ściągnął Sally na swoją pierwszą wyprawę do Egiptu. Zauroczyła go podczas ich pierwszego spotkania w ZOO. Młoda kobieta o egzotycznej urodzie karmiła zwierzęta, a przy jej nogach plątał się niewielki, stary pies o miodowej sierści przypominający Dingo. Zastanawiało go z jaką pasją pracowała i że jej pupil nie bał się większych zwierząt. Nigdy czegoś takiego nie widział.
Parę dni później wyciągnięty przez bratanków znowu odwiedził ZOO. Ucieszył się na widok nieznajomej tym razem zamiatającej chodnik. Serce zabiło mu szybciej. Udał, że potknął się i wpadł na nią przypadkiem. Przez chwilę wpatrywali sobie głęboko w oczy.
-Przepraszam.
-Nic się nie stało.
Spojrzała na jego sygnet.
-Symbol Amona.
Przytaknął z zaskoczeniem. Przez ponad godzinę rozmawiali o Starożytnym Egipcie i archeologii. Dowiedział się, że miała studiować archeologię, ale narodziny syna pokrzyżowały jej plany. Postanowił zabrać ją na swoje wykopaliska jako swoją asystentkę. Zaczął ją codziennie nachodzić i namawiać, aby wyjechała z nim chociaż na kilka miesięcy. Cały czas odmawiała mu, przypominając, że miała pracę i małe dziecko na utrzymaniu. Tak długo ja nękał, aż się zgodziła. Okazało się, że był bardziej uparty niż jego nowa, tajemnicza znajoma. Rozmawiali często, ale niewiele się o niej dowiedział. Sally nie chciała mówić o sobie, a Stanisław zakochiwał się w niej.
Witkacy ucieszył się, gdy kobieta zgodziła się.
Musiał tylko spełnić warunek jej przyjaciół i jak podejrzewał jej bardzo dojrzałego męża. W szeregi ekspedycji musiał przyjąć podstarzałego Jana Smugi i młodego Patryka O’Donnella. Jakby wyczuwali, że miał zamiar odbić kobietę z ramion pana Wilmowskiego .Mimo ich obecności miał zamiar uwodzić kobietę i walczyć o jej serce. Musiał tylko uważać na nieznajomych. Postanowił przydzielić im pilnowanie i katalogowanie zabytków. Panowie zaoferowali też ochronę w razie jakiegoś niebezpieczeństwa.
Dwudziestopięcioosobowa grupa na początku stycznia znalazła się w aleksandryjskim porcie. Zrobiono ostatnie przygotowania i ruszyli w drogę. Wszyscy zauważyli, że entuzjazm Sally opadł i posmutniała. Pomyśleli, że tęskni za synem. Witkacy obserwował ją, martwiąc się. Kiedy dojechali do Doliny Królów od razu dostrzegł, że jeszcze bardziej posmutniała. Obserwował jej sylwetkę w falującej sukience. Miała piękną figurę, czarne włosy i ciekawy akcent, sugerujący od razy, że nie była Polką. Nawet imię było egzotyczne.
Stanisław chciał coraz bardziej zbliżyć się do Sally, dlatego aby jej nie spłoszyć nie pytał o jej pochodzenie. Nawet go to nie obchodziło. Czuł, że była delikatna jak kwiat lotosu. Gdyby wiedział, ale miał racji. Pewne wydarzenia z jej przeszłości prześladowały ją od wielu lat. Ból nie znikał, tylko nauczyła się z nim żyć. Starała się stanąć na nogi i rozpocząć żyć na nowo.
Nie wiedziała, co ją przyprowadziło do Egiptu, gdzie spotkało ją nieszczęście. Lady Allan przybyła wraz z mężem do Doliny Królów wraz z ukochanym mężem, bratankiem oraz lokajem. Uśmiechnęła się do wspomnień z tamtych wakacji i jak ciągała całe towarzystwo po ruinach. Przypomniała sobie, jak jej przyjaciel Tadek Nowicki marudził podczas wycieczek, najbardziej na temat piachu i nie spełniał się w roli lokaja.
Zeszła do miejsca, gdzie miał stanąć obóz. Wszyscy zabrali się do budowy obozu, gdzie wszędzie otaczał ich piasek, grobowce i wzniesienia. W pobliżu znajdowała się studnia, a pięć kilometrów dalej płynął Nil. Studenci, doktorzy i pozostali uczestnicy pracowali ciężko ramię w ramię. Namioty rosły sprawnie. Uwijali się jak mrówki w mrowisku. Jan i Patryk starali się zintegrować z pozostałymi uczestnikami wyprawy. Smuga znalazł się w zupełnie nowej roli. Zazwyczaj to on stawał na czele wyprawy albo ją organizował, czy to sam czy z przyjaciółmi. Od bardzo dawna nie stał na uboczu. Musiał podporządkować się. Nie miał zamiaru sprawiać problemów, tylko robić, co od niego się wymagało.
Minęło dziewięć dni. Patryk i Jan odnaleźli się wśród pasjonatów grzebania w ziemi. Gdy oni kopali chłopaki siedzieli przy stołach i wszystko dokładnie katalogowali. Na początku trzymano ich na dystans, ale szybko zjednali sobie sympatię studentów. Przy posiłkach opowiadał im o wyprawach i spotkaniach z tubylcami. Sally i Patryk przysłuchiwali się im, chociaż znali je na pamięć. Australijka niektóre znała z listów męża. Irlandczyk był w podobnym wieku, co oni, a do tego od dwunastego roku życia uczył się języka polskiego, więc nie mieli problemów, aby złapać dobry kontakt. Wilmowska cieszyła się, że przyjaciele odnaleźli się. W nowej sytuacji. Nie chciała Jana Smugi podczas tej podróży. Nie dlatego, że go nie lubiła, ale dlatego, że nosił narzucone przez siebie brzemię. To on przed laty wciągnął ich w ściganie Żelaznego Faraona. Obwiniał się za to, że ona, jej mąż Tomek, Patryk i Tadek znaleźli się w niebezpieczeństwie. Zostali porwani i pozostawieni na śmierć. Chłopaki razem na pustyni, a ją zamknięto w grobowcu. Jej przyjaciel czuł się winny. Nikt z nich nie obwiniał go. Sami chętnie dołączyli do pomysłu ścigania Żelaznego Faraona. Powrót do miejsca tamtych wydarzeń mógł być dla niego trudny. Tak samo jak był dla niej.
Kochała kopanie w ziemi i żmudną pracę. Otaczał ich tylko piasek, a do tego upały dawały się we znaki. Tylko noc przynosiła lekką ulgę podczas gorących dni. Panie jednego wieczoru wyruszyły nad Nil, aby wziąć kąpiel przy brzegu. Pływały w swoim towarzystwie dobrze się bawiąc i śmiejąc się w swoim towarzystwie. Rozmawiały o mężczyznach. Zyta opowiedziała.
-Z Krystianem znamy się z tego samego podwórka. Jako dzieci dobrze się bawiliśmy się razem. Spędzaliśmy dużo czasu razem i nie wiem, kiedy się zakochaliśmy w sobie. Jesteśmy razem dwa lata, a przed wyjazdem poprosił mnie o rękę.
Pokazała koleżankom drobny, złoty pierścionek z małym diamentem. Wszystkie jej pogratulowały jej. Zyta zwróciła się do Sally.
-Jesteś mężatką, prawda?
Australijka przytaknęła.
-Jak poznałaś swojego męża?
-Mieszkałam z rodzicami na farmie, kiedy się zgubiłam, a Tommy przy pomocy mojego psa Dingo znalazł mnie w dole, do którego wpadłam. Miał czternaście lat, a ja dwanaście. Zaniósł mnie na własnych plecach, bo miałam uszkodzoną kostkę. Następnego dnia odwiedził mnie. Za uratowanie mojego życia dostał Dingo i od tamtej pory pisaliśmy ze sobą. Polował za zwierzęta, które łapali żywe i dostarczali do ogrodów zoologicznych. Ślubu udzielił nam nasz przyjaciel kapitan Tadek Nowicki na jeziorze w Nowej Gwinei. Myśleliśmy, że umieram po ugryzieniu przez jadowitego węża. Moim ostatnim życzeniem było poślubienie go. Kochamy się od tak dawna.
Spojrzała na palmy i kępki trawy rosnące przy brzegu. Były ciemnozielone i utrzymywały się w tym nieprzyjaznym klimacie. Dostosowały się do niego. Tak samo, jak ludzie do nowych sytuacji. Alicja za to narzekała, że jeszcze nie spotkała nikogo, kto ją pokochał. Opowiedziała, że podkochiwała się w swoim profesorze, ale on nie zwracał na nią uwagi. Starała się zabłysnąć przed nim swoją wiedzą, ale nawet to nie działało. Wyjechała do Egiptu, aby się zdystansować i przemyśleć wszystko z dala od swojego obiektu westchnień.
Dziewczyny wyciągnęły koszyk z prowiantem i przy lampach naftowych na kocyku urządziły sobie przyjazny piknik. Zajadali się suszonymi rybami, daktylami, pastą z soczewicy na pieczywie oraz pulpecikami. Rozmawiały o chęci odkrycia grobu tajemniczego faraona, o którym tak niewiele wiedzieli. Witkacy dostał list od znajomego z Kairu, który natrafił na ciekawe stare dokumenty. Po ich otrzymaniu Stanisław zorganizował wyprawę.
Zastanawiały się, jak przekonał władze uczelni na swój pomysł i kto finansował całą wyprawę. Doktor Witkacy nie należał do żadnej zamożnej rodziny, a na uczelni niewiele zarabiał. Opłacenie podróży, zapasów i sprzętów oraz ludzi pochłaniało sporo pieniędzy. Nie ujawnił kto wyłożył pieniądze na coś tak szalonego. Kiedy ktoś podpytywał się Witkacego o to, kto był ich dobroczyńcą, ale trzymał to w tajemnicy. Sally tez zastanawiała się, dlaczego ktoś kto wyłożył fortunę ukrywał się. Czuła potrzebę podzielenia się tym z Janem i chęć dowiedzenia się prawdy. Ciągnęło ją do tajemniczej przygody jak za dawnych lat.
Po powrocie znad Nilu panie się rozeszły. Sally przebra znajomość. Od tamtej pory trzymali się razem.
Kiedy wreszcie Smuga wrócił do pokoju, Patryk wyczuł jego nerwowość. ła się w zwiewną długą kremową koszulę nocną, rozczesała swoje czarne włosy i poszła spać. Sen przyszedł wyjątkowo szybko, ale przyniósł tylko znajomy koszmar. Po niebezpiecznej drodze na pola Jaru wędrował zmarły. Tym razem Sally od razu go rozpoznała. Podróżującym był jej mąż Tomek. Przebył cztery niebezpieczne bramy i stanął na brzegu Krętej Rzeki oddzielającej go od Krainy Umarłych. Przewoźnik miał twarz Nowickiego. Z uśmiechem oczekiwał na magiczną formułę... Zmarły pochylił się do jego ucha i wyszeptał ją.
-O ty, który odcinasz sitowie, przewoźniku... O mocy niebiańska, która otwiera dysk słoneczny. O Re, Panie Jasności, przewieź mnie, nie zostawiaj mnie opuszczonego.
-Jakie jest imię tej łodzi? -chytrze spytał przewoźnik.
-Znam wszystkie imiona jej części składowych- odrzekł podróżny. Kobieta zamarła. Rozpoznała koszmar. Miała go podczas ostatniego pobytu w Egipcie. Przepowiednia strasznych wydarzeń.
-Wskakuj brachu- odparł przewoźnik. -Tylko na rufę, nie na dziób, bo jedynie to zapewni ci szczęście. A co tam trzymasz w ręku?
-To prezent dla Ozyrysa- odparł Tomek, a Sally ujrzała zawiniątko, które przyciskał do piersi.
-Nie bój się brachu, Ozyrysa- podpowiedział przewoźnik. -To swój chłop. Nie mogę tam wprawdzie z tobą iść, bo tu czeka mnie dużo pracy, ale poradzisz sobie...
-W Sali Obu Prawd nic się nie ukryje- odparł podróżujący. -Wiem o tym: “Kto prawo omija będzie ukarany. Skromność otrzyma bogactwo, a nieprawość nigdy nie osiągnie celu” Przed wejściem do Sali Obu Prawd czuwała bogini Hepter-Har z dwiema głowami: lwicy i krokodyla, z nożami w obu rękach. Podróżny zatrzymał się, aby wygłosić inwokację.
-”Bądź pozdrowiony, Boże Wielki! Panie Obu Prawd! Przyszedłem do Ciebie. O mój Panie. Przywiedziono mnie, bym ujrzał Twoja doskonałość. Znam Ciebie, znam Twoje imię, znam imiona czterdziestu dwu otaczających Cię... Przybyłem, aby poznać Ciebie w pełni. Przyniosłem Tobie Obydwie Pracy”
Tomek wszedł do środka. Sally rozejrzała się jego oczami Na tronie siedział, stojący na czele Ozyrys. Wagę dobra i zła obsługiwał Anubis, ale zamiast głowy ujrzała ponownie łagodną twarz Wilmowskiego. Thot zapisujący wyniki, miał twarz ojca Sally pana Allana. Tomek poważnie skinął głową a następnie pozdrowił dostojny trybunał, podając jednocześnie na wyciągniętej dłoni swoje serce, usta i oczy. “To pierwszy etap sądu” - pomyślała Sally “Wszystko, co w ciągu życia słyszał, widział i o czym myślał było czyste i szlachetne. Zaraz rozpocznie się długa deklaracja niewinności”
-Usunąłem z siebie moje grzechy.
-Nie zgrzeszyłem przeciw ludziom.
-Nie grabiłem biednych
-Nie trułem.
-Nie zabijałem
-Nie rozkazywałem mordercy.
-Nie wyrządziłem nikomu krzywdy.
-Jestem czysty, jestem czysty, jestem czysty- powtarzał Tomek, a Anubis i Thot uśmiechali się do niego. Później trybunał rozpoczął przesłuchanie. Sprawdzono, że podróżujący mówi prawdę. Jego serce położono na jednej szali wagi, na drugiej zaś symbol bogini Mat, pióro. Sally zadrżała. Szale wagi chwiały się niepewnie to w jedną, to w drugą stronę. Gdy przechyliła się szala z piórem potwór zwany Am-Mutu, czyli pożeracz zmarłych o pysku krokodyla, z łbem i przednią częścią korpusu lwa i zadem hipopotama, szeroko otworzył przerażającą paszczę.
W tym monecie Tomek rozwinął zawiniątko i uniósł jego zawartość ku Ozyrysowi. W blasku świec zalśnił posążek faraona. Ozyrys triumfalnie podniósł go do góry. Szale wagi zadrżały i wyrównały się. Ozyrys wstał i uroczyście ogłosił podróżującego za “usprawiedliwionego głosem”. Thot z twarzą starego Allana poprowadził Tomka do Ozyrysa. Razem z Sally spojrzeli w jego twarz. Podróżnikowi zdumienie odebrało głos. Kobieta wiedziała, co zobaczył. Ozyrys miał bowiem twarz Smugi. Znacząco położył palec na ustach, nakazując milczenie.
-Przyznaję ci prawo pobytu na błogosławionych Polach Jaru, abyś mógł żyć wiecznie i szczęśliwie.
Sally obudziła się z przerażeniem i łzami płynącymi po policzkach. Ten sen za pierwszym razem też śniła w Egipcie podczas swojej pierwszej wizyty. Stał się przepowiednią nieszczęścia i niebezpieczeństwa, które czekało na nich za rogiem. Ona, Tomek, Patryk i Tadek musieli stanąć naprzeciwko zagrożeniu. Zaczęło brakować jej tchu. Złapała kremowy szlafrok, okryła się nim i wybiegła z namiotu. Szła szybko przed siebie. Chciała uciec. Pobiegła na niedalekie wzgórze i patrzyła na spowitą nocą Dolinę Królów.
Oddychała ciężko, próbując się uspokoić. Zamknęła oczy i wzięła kilka głębokich wdechów. Cieszyła się, że Tadek nie przyjechał z nią. Tamte wydarzenia odcisnęły na nim duże piętno. Na wszystkich i nie chciała ich w to mieszać. To ona chciała i musiała sobie poradzić z przeszłością i nie chciała w to mieszać nikogo. Rozumiała ich troskę. Byli jej rodziną.
Zaakceptowali ją w swoim życiu już, gdy Tommy uratował ją z buszu, a nawet zabrali ją do Nowej Gwinei i uczestniczyli w ślubie. Wtedy nikt nie zakwestionował jej “ostatniej proźby”. Tylko czy gdyby nie była umierająca, przyjęliby ją tak ciepło? Wtedy to przypomniała sobie, że Tadek od samego początku widział w nich parę. Ciągle im z tego powodu przyjacielsko dokuczał. Ona nie chciała się narzucać Tomkowi, a ten nie chciał przyznać się do swoich uczuć, nawet gdy był zazdrosny o Jamesa.
Gdy chciała z nimi jechać do Nowej Gwinei ojciec i Jan od razu zgodzili się, aby pojechała z nimi na niebezpieczną wyprawę do świata ludożerców, jakby wiedzieli, że chciała cały czas być blisko mężczyzny, którego kochała. Znała ich i wiedziała, że mogli doskonale wiedzieć o jej uczuciach do najmłodszego członka ich ekipy. Przed nimi nic się nie ukryło. Nigdy. Tym bardziej po tylu latach życia razem. Oni ją kochali, a ona ich.
Otrząsnęła się ze wspomnień. Wpatrywała się w gwieździste bezchmurne niebo i jasno świecący księżyc wyglądający jak nadgryzione ciastko. Ledwie dostrzegała zarysy wzgórz ich otaczających. Obóz rozświetlały naftowe latarnie. Widziała odbijające się czarne sylwetki na białym płótnie. Sporo osób przebywało w namiocie służącym jako jadalnia. Nie zdawała sobie sprawy, że i tym razem była obserwowana przez Stanisława. Poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciła się gwałtownie i stanęła oko w oko z zaniepokojonym przyjacielem Janem.
-Wszystko w porządku Sally?
-Dziwnie tutaj być. Po tylu latach.
-Wiem i przepraszam.
-Nie masz za co.
-Ale...
-Mówiliśmy o tym.
Ucięła temat. Wiedziała, że nie przetłumaczy mu. Nie był winny tego, co się wydarzyło podczas ich pierwszej wizyty w Egipcie. Wszyscy chętnie dołączyli do ścigania Żelaznego Faraona. Odwróciła się do niego i przytuliła go mocno, aby zrozumiał, że nie winiła go. Ani ona, ani Patryk, ani Tadek, ani ojciec, ani Tommy. Nie mógł tego przewidzieć, chociaż ich przygody nie raz prawie kończyły się tragicznie. Po prostu wszyscy przyciągali nieszczęścia.
Z drugiej strony Tommy nie zamienił swojego życia na nic spokojnego. Miał dusze podróżnika, awanturnika i włóczykija. Ona też nie chciałaby nic innego. Nie oddałaby żadnej chwili z Tommy’m za całe złoto świata. Byli łowcami zwierząt z różnymi charakterami, ale tworzącymi drużynę i rodzinę.
-Dlaczego przeze mnie rozdrapujesz rany?
Objął ją i po ojcowsku czule gładził ją po plecach.
-A ty?
-Bo chcę spróbować zrozumieć i...
Nie musiała odpowiadać. Jan ją rozumiał. Przed laty pragnęła poznać starożytną kulturę Egiptu, a po latach chciała spróbować jeszcze raz. Zrozumiał, dlaczego przyjechała i cieszył się, iż mógł ją wspierać. Miała prawo do robienia tego, co kochała, nie ważne jak traumatyczne wiązały się z tym wspomnienia. Łowienie zwierząt to coś innego niż mozolne badanie miejsc dawnych cywilizacji. Ona zawsze ich wspierała, a oni ją.
Wrócił wspomnieniami do pierwszego dnia, gdy pomagali państwu Allan szukać zaginionej córki, a Tomek został w ich domu. Tylko, że ten urwis oddalił się z psem zaginionej i razem ją odnaleźli. Wtedy to Sally ich zaskoczyła, bo oddała swojego pupila Tomkowi. Wtedy już można było wyczuć między nimi więź. Rozumieli się bez słów. Dingo stał się dla nich wymówką do utrzymywania ze sobą kontaktu listowego. Tadek zawsze się z tego nabijał i uznał ich za zakochanych, czytając znad jego ramienia, co skrobał młody podróżnik do przyjaciółki.
Kiedy dostali propozycję wyjazdu do Nowej Gwinei i Sally zabrała go na rozmowę od razu z Andrzejem wiedzieli o co chciała go poprosić i porozumiewawczo wymienili spojrzenia i wiedzieli, że pozwolą kobiecie z nimi podróżować, aby ich uszczęśliwić. Nie martwili się, bo córka australijskich farmerów powinna sobie poradzić w buszu. Nie mylili się, a zakochani wreszcie zrozumieli swoje uczucia. Wszyscy im kibicowali i wspierali. Drżeli o jej życie, gdy ugryzł ją jadowity wąż i odetchnęli z ogromną ulgą, gdy zaczęła nabierać siłę i wracać do zdrowia.
Sally i Smuga stali na wzgórzu i oboje w milczeniu obserwowali obóz. Kobieta czuła się swobodnie w pobliżu jednego z najlepszych przyjaciół. Nie musieli rozmawiać, wystarczyło nawet postać w milczeniu. Znali się przez tyle lat i widzieli się w drastycznych momentach. Dalej nieświadomi obserwacji przez zazdrosnego Witkacego cieszyli się spokojem wieczoru. Po pewnym czasie opuścili zniesienie i Jan odprowadził kobietę do jej namiotu.
Patryk przebywał w namiocie, gdzie spał ze Smugą czekając na towarzysza. Chętnie wrócił nad Nil, mimo tego, co wydarzyło się poprzednim razem. Wtedy dopiero poznał przyjaciół, ale i taks starcie z Żelaznym Faraonem pozostawiło na nim ślad i strach przed wyprawą. Z drugiej strony zapanowała w nim chęć przygody i dziecięca ciekawość. W tym przypominał Tomka Wilmowskiego, seniora i juniora, który coraz bardziej zaczynał przypominać ojca.
Od kiedy przyjechali do Egiptu młodzieniec zabierał ciocię Sally na spacery i słuchał jej opowieści i ciekawostek, które znała. Był wdzięczny polskim podróżnikom i Australijce, że zaopiekowali się nim, a gdy skończył szesnaście lat pomogli mu znaleźć pracę i usamodzielnić się, mimo, że chcieli, aby nadal pozostał pod ich opieką. Nie chciał sprawiać im problemów, bo i tak wiele dla niego zrobili. Stali mu się bliscy. Do tego porwanie sprzed kilku lat dało scementowało ich Rozmawiali jeszcze przez chwilę. Wujek Jan opowiedział mu, dlaczego kobieta po tylu latach przyjechała do Doliny Królów i że postanowił ją wspierać jeszcze bardziej. Nie wspomniał, że nadal czuł się winny tego, co wydarzyło się tak dawno, bo nie chciał martwić go. Zamartwiał się też losem Patryka tak żadnego przygód jak kiedyś Tomek, co mogło go sprowadzić na złą drogę. Nie wiedział, jak go chronić. Po około pół godziny poszli spać, ale nie zasnęli. Oboje patrzyli długo na sufit namiotu.
Sally odetchnęła z ulgą po oczyszczającej rozmowie ze Smugą chociaż nadal musiała go przekonać, że to nie on ściągnął na nich gniew Żelaznego Faraona i że w przeszłości ładowali się w gorsze kłopoty. Położyła się spać od razu po powrocie do namiotu, aby szybko wstać, ubrać się i jak najszybciej iść do pracy. Zjadła ze wszystkimi szybkie i lekkie śniadanie, a potem ruszyli razem na stanowiska wykopaliskowe, gdzie pracowali przez kilka godzin ramię w ramię, znajdując niewiele rzeczy.
Kiedy słońce wspięło się zbyt wysoko, a upał nie dawał pracować wszyscy zeszli z skwaru. Nawet Australijka. Wtedy ze Stanisławem usiedli w namiocie i katalogowali liche znaleziska i dokładnie je opisywali. Skupiła się na pracy i nie zauważyła zalotów Witkacego. Jej serce należało do Tommy’ego. Tęskniła za nim. Nie lubiła rozłąk i to tak długich. Nie zwracała uwagi na Stanisława.
W tym czasie część obozu drzemała, część wraz z Janem i Patrykiem spędzali czas w kantynie na wspólnych rozmowach na temat patriotyczne. Rozmawiali o odzyskaniu niepodległości przez swoją ojczyznę i przelanej krwi. Smuga opowiedział o działaniach antycarskich swoich przyjaciół i wyciągnięciu rewolucjonisty z Syberii. Młodzi chętnie słuchali ego, chłonąc każde słowo i podziwiając tych, którzy walczyli o wolność Polski.
Pewnego wieczoru Wilmowska, Smuga o O’Donell zwiedzali pobliskie ruiny. Kobieta ubrała ponownie błękitną sukienkę, w której wkroczyła na miejsce wykopalisk. Chłopaki cieszyli się, że gorąca pogoda i palące słońce zmusiły kobietę do rezygnacji z czarnych strojów. Zwróciła się na przyjaciół.
-Tadek nienawidzi piachu. Ciągle na niego narzekał
-Nie umie być ani arystokratą, ani pogromcą zwierząt ani lokajem- stwierdził żartobliwie Jan. -Nasz kapitan najlepiej czuje się na łajbie, pod pełnymi żaglami i jamajką albo rumem.
Wybuchli śmiechem.
-Pewnie teraz pływa po Wiśle- zauważył Patryk
-I pewnie zabrał Tomka ze sobą- zauważyła Sally. -Chłopak uwielbia spędzać czas z wujkami i dziadkiem.
Smuga przytaknął. Zbyt dobrze znał syna młodych Wilmowskich. Przypominał swoich rodziców. Uśmiechnął się. Zbliżała się niedziela i planował wycieczkę.
-Pamiętam, jak kiedyś kochałaś zwiedzać Dolinę Królów. Co byś powiedziała na małą wyprawę z nami?
Kobieta ucieszyła się na ten pomysł.
-Może przekonasz Stanisława, aby do nas dołączył?
Smuga nagle wysunął propozycję, zaskakując ją. Przystanęła i przyjrzała się przyjacielowi.
-Dlaczego?
