Bones rozdział V Powrót część I

                Rocznica śmierci doktor Temperance Brennan. Jej rodzina i przyjaciele zebrali się na cmentarzu. Patrzyli na nagrobek i płakali. Nadal na każdym kroku brakowało im Bones. Czasem zdarzało się im wołać panią antropolog. Często o niej rozmawiali i na każdym kroku zastanawiali się, co by zrobiła w danej sytuacji. Brakowało im tej zawsze logicznej kobiety. Pozostawiła pustkę w wielu sercach.

-Myślisz tato, że Bones jest w niebie?- spytał Parker.

-Jest tam- odparła Angela.- Wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba.

Max zwrócił się do chłopca.

-Ty pewnie jesteś Parker. Mówiła o tobie. I miała racje, że jesteś wspaniały. W ogóle, to mówiła o was wszystkich. Ale najwięcej o tobie Booth. Wiele zrobiłeś dla mojej córki.

-Nigdy jej nie zapomnę. Dla niej codziennie szukał siły, aby wstać i pracować nad kolejną sprawą.

-My też o niej nie zapomnimy- odparł Hodgins. -Czasem mamy ochotę odejść ale wiemy, że nie pozwoliła by na to. Dlatego jeszcze pracujemy. Dla niej było ważne łapanie przestępców.

-Muszę podziękować wam wszystkim- powiedział Max -Wszyscy tak wiele dla niej uczyniliscie. Uczyliście ją życia i uczuć... Znosiliście jej logiczny sposób bycia.

-Nie zawsze- stwierdziła Cam.

-Cofnąłbym czas, aby uratować moja córeczkę...

Nagle dalszy wywód Kennana przerwał krzyk artystki.

-Ja rodzę. Wszyscy zaczęli biec w stronę wyjścia z cmentarza. Angela biegła na przedzie krzycząc z bólu. Umieszczoną rodzącą wraz z Jackiem w SUV-ie, Seeley zasiadł za kierownicą. Booth uruchomił koguta. cam zabrała do swojego samochodu Parkera, Wendela, Clarka i Zacka. Sweets zabrał się z Maxem, Russem i Amy.  Gdy Booth odstawił Angelę i Jacka na porodówkę zjawili sie pozostali. Wszyscy z niecierpliwością czekali na potomka Hodginsów. Po dwóch godzinach wyszedł szczęśliwy ojciec z maleństwem na rękach.

-Chciałbym wam przedstawić moją córeczkę Temperance, Stakate, Camile  Hodgins. 

Wszyscy zaczęli składać mu gratulacje. Jack zwrócił się do Maxa i Seeley'a.

-Mam nadzieje, ze jak podrośnie, to opowiecie jej o cioci Tempi.

-Oczywiście- odparł Kennan.

W tym samym czasie matka leżała wyczerpana w szpitalnym łóżku. Była szczęśliwa z narodzin dziecka.  Maleńka była zdrowa..  Hodgins po narodzinach maleństwa wraz z przyjaciółmi przygotował pokój dziecięcy. Cam i Amy poszalały po sklepach.  Młodzi rodzice byli szczęśliwi.  Po trzech dniach panie opuściły szpital. Tempi została przywitana w domu przez gromadkę cioć i wujków. Booth wyobrażał sobie zmarłą partnerkę z ich dzieckiem na rękach. Zazdrościł gospodarzom ich szczęścia.. Nagle odezwała się komórka doktor Saroyan.

-Słucham.

-Cam?

kobieta od razu rozpoznała głos w słuchawce, chodź nie słyszała go od dwóch lat.

-Jestem, ale nie mogę rozmawiać... Poczekaj chwilę, tylko wyjdę.

Patolog podeszła do artystki i powiedziała do niej.

-Przykro mi, ale muszę pilnie się z kimś spotkać. Przepraszam, ale to pilne, sprawy zawodowe.

-Rozumiem. Wpadnij, gdy będziesz miała czas.

Saroyan wyszła z domu Hodginsów.

-Jestem.

-Czy słyszałam Angelę?

-Tak. Gdzie jesteś?

-Już w Waszyngtonie. Niedawno udało się Cullenowi mnie namierzyć.  możemy się gdzieś spotkać?

-Royal Dinner za pół godziny?

-Jasne. Będę.

Camile wyciągnęła kluczyki i wsiadła do samochodu. Po dwudziestu pięciu minutach dojechała na miejsce. Weszła do środka i zamówiła kawę, oraz sałatki. Usiadła przy stoliku, gdzie siadali całą ekipą w lepszych czasach. Chodź najczęściej można było spotkać tam dynamiczne duo.  Po pięciu minutach w drzwiach stanęła Temperance Brennan. Podeszła do stolika, gdzie siedziała Saroyan.

-Brennan, nareszcie.

-Witaj Cam.

Antropolog przysiadła się do przyjaciółki

-Co tam w instytucie? Wszyscy pracują?

-Tak. Angela odeszła na jakiś czas, ale wróciła.

-Kto zajął moje miejsce?

-Tu mam dla ciebie niespodziankę. Zachary Addy.

-Zack? To świetnie. Najbardziej obawiam się spotkania z  Boothem i Angelą. Decyzję podjęto za mnie, ale czy zrozumieją?

-Na pewno ucieszą się na twój widok... Brakowało nam ciebie.

-Ale...

-Żadne ale. Wiedziałam, ze żujesz, ale obawiałam się, że nie wrócisz. A wtedy nasza rodzina rozpadłaby się. Ty i Booth trzymacie nas razem. Kiedy cię zabrakło trochę się pozmieniało. Jack  i Zack robią eksperymenty tylko w razie konieczności i bez cienia dawnej przyjemności, oraz nie rywalizują o tytuł "Króla laboratorium".  Angela  jest lekko podłamana, ale przez większość czasu była załamana.

-A Booth?

Saroyan speszyła się, ale postanowiła nic nie kryć przed kobietą.

-Współpracuje ze Sweetsem, albo agentem Hendersonem. Jest smutny... Nie, jest zrozpaczony. Kocha cię i nie potrafi żyć bez ciebie. Upijał się, aby zapomnieć o bólu. Powoli wyszedł z nałogu, ponieważ ochrzanił go twój ojciec. A Maź chciał pojechać do Meksyku i zabić Antonego.

-Całe szczęście, że tego nie zrobił. Co ja narobiłam?

-Nie obwiniaj się. Jutro pojedziemy do Rusa. Max od trzech tygodni mieszka u niego. Co porabiałaś?

-Ostatnio wykładałam w Anglii. Tam namierzył mnie Cullen. Stęskniłam się za wami .Nie próbowałam nawiązać kontaktu, aby nie komplikować sytuacji .

-Rozumiem... Przyjadę po ciebie jutro o dziesiątej.

-Mieszkam w motelu "Sarpar" w pokoju 13.

Brennan wstała i wyszła. Camile patrzyła za oddalającą się przyjaciółką, a potem pojechała do siebie.                 Następnego dnia, punkt dziesiąta czekała przed motelem na panią antropolog. Kobieta zjawiła się po chwili i wsiadła do samochodu.

-Witam doktor  Saroyan.

-Hej. Co dzisiaj taka oficjalna? Mów do mnie po imieniu. Jak tam noc?

-Prawie całą noc nie spałam. Denerwuję się.

-Spokojnie. Zrozumieją.

Camile odpaliła silnik i ruszyła. Całą drogę nie zamieniły słowa. Gdy Brennan wysiadła pod domem brata cała się trzęsła. Cam z radością obserwowała jej powrót do świata żywych. Po pięciu minutach odjechała spod domu i pojechała do siebie.  

                Brennan podeszła do drzwi i zadzwoniła. Była przerażona, jej serce szybciej pompowało krew. Po chwili w drzwiach stanął barczysty mężczyzna w średnim wieku. Przyjrzał się przybyłej i krzykną ściskając ją.

-Siostra? To naprawdę ty?

-Russ. Jak się cieszę, że cię widzę.

-Marko?

-Polo

-To nie sen?

-Nie, jestem  tutaj.

Złapał Tempi za rękę i wciągnął do domu krzycząc

-Amy. Chodź, zobacz kto nas odwiedził.

Z kuchni wyjrzała żona Russa.

-Temperance? Ale jak?

Wyściskała szwagierkę.

-Wszystko zaraz wyjaśnię. Jest ojciec?

-Max wyszedł z dziewczynkami. Zaraz powinni wrócić. Idę i przygotuję kawę, oraz ciasto. Dzisiaj upiekłam.

Rodzeństwo usiadło na kanapie. Mężczyzna był szczęśliwy, że odzyskał siostrę. Jego twarz promieniowała, a oczy lśniły. Szeroki uśmiech gościł na jego twarzy.

-Jak się cieszę, że żyjesz.

-Ja też. Przepraszam, ale musiałam zniknąć.

-Rozumiem. Twój morderca był na wolności. Tata się ucieszy. Bardzo tęsknił za tobą. A twój agent wie, czy wiedział?

Policzki kobiety zrobiły się czerwone na wspomnienie Seeley'a. Trochę się zawstydziła.

-Po pierwsze nie mój, człowiek nie może...

-To czemu się rumienisz?

Puściła pytanie mimo uszu.

Nie, nie wie. Tylko Cam wiedziała, ze żyję. Najpierw chciałam spotkać się z wami.

-Fajnie mieć cię znowu przy sobie. Teraz cię nie wypuszczę.

Objął siostrę i przyciągnął do siebie.

Drzwi trzasnęły i po chwili w salonie stanął Max z wnuczkami.