Bones rozdział I Pogrzeb, część V

Nagle przy trumnie staną jedenastoletni chłopiec. A był to Parker Booth.

-Poznałem doktor Brennan parę lat temu. Od razu ją polubiłem. Zawsze była dla mnie miła...

Płakał, a że był dzieckiem nie wstydził się swoich łez. Do tego nie ograniczały go zasady dorosłych i nie musiał pilnować się podczas wypowiedzi, aby nie powiedzieć czegoś niestosownego.

-Tata cieszył się, że może z nią pracować... Świetnie się dogadywali... Pamiętam, że jak byłem mały i poszedłem z nianią do parku rozrywki sam zszedłem z karuzeli. Nagle pojawił się tata i nakrzyczał na mnie, a potem przytulił. Pamiętam, że dalej stała Bones. A gdy kiedyś indziej jedliśmy lunch i spytałem czy nie zostanie dziewczyną taty chciała wiedzieć, dlaczego szukam mu dziewczyny. Gdy opowiedziałem o koledze, jego nowej mamie i basenie, dała mi klucze od basenu w swoim bloku. Powiedziała, że mogę z niego korzystać kiedy chcę. Szybko zdobyła moje serce. Chciałbym mieć taką drugą mamę. Będzie mi jej brakować.

Seeley podszedł do syna i zabrał go. Ten pomachał Brennan na pożegnanie. Wszyscy uśmiechnęli się widząc gest chłopca. Zwyczajne pożegnanie, jakby mieli się jeszcze spotkać.

Ksiądz odmówił ostatnią modlitwę za duszę zmarłej i wszyscy zaczęli się rozchodzić. Cały pogrzeb pod jednym z drzew stała kobieta ubrana w czarną sukienkę, na głowie miała toczek z woalką. Była smutna, ale słuchając modlitw i opowieści co jakiś czas uśmiechała się. Cały czas zerkała na Seeleya, jego synka Parkera, Maxa i Russa. Od czasu do czasu na naukowców, psychologa, czy panią prokurator. Gdy prawie wszyscy odeszli od trumny stojącej nad miejscem wiecznego spoczynku udała się na grób matki. Po chwili zauważyła, iż w jej stronę zbliża się Kennan z synem. Stanęła przy nagrobku parę metrów dalej. Słyszała co Max mówi.

-Opiekuj się naszą córeczką Christine. Opiekuj się nią.

Oboje płakali. Ojciec wziął syna pod rękę i odeszli. Teraz ona płakała. Nagle usłyszała za sobą.

-Nie jesteś pozbawiona uczuć. Jesteś człowiekiem.

-Cam

-Witaj Caroline. Jednak przyszłaś na pogrzeb.

-Gdzie Booth?

-Jeszcze przy trumnie. Nie może się rozstać z doktor Brennan. Ale nie jest teraz sam.

-A kto tam jest?

-Angela, Zack, Caroline Julian. Max z Russem już odeszli.

-Serce ojca... Choruje na nie od niedawna. Źle wygląda.

-Chodź, podejdziemy niedaleko przyjaciół i podsłuchamy ich rozmowę.

-A jeśli nas zauważą?

Postoimy przy bramie. Tam nikt nie zwróci na nas uwagi.

Wyszły z cmentarza. Stanęły przy bramie.Tam kontynuowały rozmowę.

-Ranię ich, ale nie mam wyjścia.

-Caroline. Czy ty masz wyrzuty sumienia?

-Tak. Booth wrócił po dwóch tygodniach. Wtedy, co teraz mogę przyznać cierpiałam myśląc, że nie żyje. Jak on musi cierpieć dziś... Gdybym mogła to podeszłabym do wszystkich i powiedziała, że to kamuflaż aby ich chronić. Że robię to dla nich. Gdyby im nic nie groziło, siedzielibyśmy w laboratorium i pracowalibyśmy nad kolejną sprawą... Obiecaj mi Cam, iż nie pozwolisz aby Booth przestał współpracować z instytutem, albo aby porzucił pracę w FBI, oraz że nie dopuścisz do rozpadu naszego zespołu. Że zrobisz wszystko, aby wszyscy pracowali jak gdyby nic się nie stało. Nie pozwolisz, aby ktokolwiek porzucił swoją pracę w instytucie. Tym razem twój zespół nie może się rozpaść. Chcę mieć do czego wrócić.

-Obiecuję doktor Brennan.

-Ciszej. Ktoś może usłyszeć.

-Przepraszam Caroline Kilter.

-To moja nowa tożsamość. Prawdę znasz ty, dyrektor Cullen, dwóch agentów w Nowym Yorku i ich dyrektor. Ale nasi najbliżsi, nie mogą wiedzieć, że żyję. Nawet Sweets. Chodź...

-Nie martw się tym. Gdyby znali prawdę, to by tak nie mówili. Wreszcie wyrzucili wszystko z siebie. Chodź pewnie żałują, że nie usłyszałaś tego od nich.

-Padło parę ładnych słów. Teraz wiem jak mnie postrzegają. Dziękuję Cam za twoje dzisiejsze słowa.

- To prawda co powiedziałam.

Zamilkły. Po chwili w bramie stanęły cztery zapłakane postacie.

-Dziękuję Zack, że jesteś- odezwał się Seeley.- Na pewno cieszyłaby się z twojej obecność.

-Przepraszam za wszystko agencie Booth- odparł Zack.- Nadal szanuję doktor Brennan i uważam ją za mentorkę. I dziękuję, że powiadomiliście mnie o jej śmierci i postaraliście się, abym tu dzisiaj był. Nigdy tego nie zapomnę. Chociaż mogłem ją pożegnać. Doktor pewnie uznałaby uczestnictwo w obrządku pochówku za stratę czasu.

-Zgadzam się- wtrąciła pani prokurator odchodząc.- Przecież nie chciała uczestniczyć w twoim pogrzebie agencie Booth.

-Jesteś częścią naszej małej rodziny- dodała Angela.-  Brenn też.

policjanci zabrali Addy'ego do szpitala psychiatrycznego. Agent i artystka skierowali się w stronę auta entomologa. Temperance patrząc za nimi stwierdziła.

-Już nie ma doktor Temperance Brennan. Dbaj o naszych przyjaciół.

KONIEC I ROZDZIAŁU