Dziecięcioletnia nieobecność cz. III

Moris uśmiechał się, po chwili wtrącił się.

            - Lepiej nie rozmawiajcie tutaj. Nie mamy wyjścia. Musicie o nas zapomnieć.

            Caroline serce się ścisnęło. Wiedziała, że mąż tęskni za synem.  A ona tęskniła za ojcem i Russem, chodź wypierała się tego. Tęskniła też do przyjaciół. Spojrzała na Angelę i spokojnie powiedziała.

            - Wracamy do Waszyngtonu.  A jutro zobaczymy się z Parkerem. A teraz jedźmy do dzieci.

            - Macie dzieci? - spytała Camile

            -  Tak. Dziewczynkę Christine i chłopca Hanka.

            - Super - odparła szczęśliwa Angela.

            Patrzyli po sobie i rozmawiali. Artystka stała z boku, ponieważ wino szumiało jej w głowie. Postanowili puścić przyjęcie. Entomolog odrazu odjechał z żoną. Arastoo był zaskoczony, gdy żona wyjaśniła mu sytuację z Temperance i Seeleyem, ale ukrył swoje zmieszanie. Detektyw i aktorka oddali sprzęt policjantom i nie zamieniajac słowa powrócili do przyjaciół.

            Za kierownicą samochodu pani patolog usiadł detektyw. Poruszali się po pustej drodze. Nagle pojawił się radiowóz, który wjechał w nich. Z niego wysiadł Hanibal. Moris kazał wszystkim uciekać. Caroline nie chciała opuścić męża. Arastoo i Camile złapali ją pod ramiona. Detektyw postanowił odciągnąć mordercę.  Wyciągnął broń, Greg zrobił to samo. Mierzyli się wzrokiem. Wystrzelili jednocześnie.

            Kula trafiła tylko w Hanibala, który upadł i wyzionął ducha. Jack wezwał posiłki i po godzinie zaroiło się od FBI. Nagle odezwała się jego komórka. Dzwoniła Caroline.

            - Bones? Wszystko w porządku?

            - Tak. Trafiłam Do domu Russa. Nie wypuści mnie do rana. A co z resztą?

            Nie wiedział, co odpowiedzieć, gdy zobaczył państwa Waziri idących przez pole.

            - Nic im nie jest. Są tutaj. Do zobaczenia jutro.

            Przyjaciele podeszli do niego. Byli zdenerwowani

            - Zgubiliśmy twoją żonę - powiedziała Cam.

            - Trafiła do Russa. Ale zbieg okoliczności.

            Gdy Temperance Brennan alias Caroline Moris w pewnym momencie ucieczki wyrwała się przyjaciołom i chciała wrócić do męża. Biegła ile sił w nogach w przeciwnym kierunku.  Po dwudziestu minutach biegu  zauważyła parę domków. Zapukała do pierwszego, ale nikt jej nie otworzył.

            Podbiegła do drugiego i zaczęła walić. Po chwili upadła zemdlona na progu. Po pięciu minutach drzwi otworzył Russ Brennan. Przeraziła go leżąca na jego progu kobieta w czerwonej i podartej sukni. Sprawdził funkcje życiowe. Nie wiedział co zrobić. Przyniósł szklankę wody i ją oblał. Caroline ocknęła się i zerwała na nogi, a mężczyzna spytał.

            - Wszystko w porządku?

            - Nie. Nasz samochód zastał zaatakowany.

            - Tempi? Ale jak?

            Uradowana kobieta, w wybawcy poznała brata

            - Russ? To ty? Ale mam szczęście. Booth został na drodze, aby walczyć z Hanibalem...

            - Nie wierzę.

            - To ja.

             Przycisną ja do siebie. Nie mógł uwierzyć, że siostra żyje.

            - Ale przecież umarłaś.

            - Żyję. Nie miałam wyjścia. Musieliśmy zniknąć... Chodziło o wasze bezpieczeństwo.

            Oboje zaczęli płakać. Po chwili kobieta otrząsnęła się.

            - Muszę zadzwonić do Bootha.

            - Powiedz mu że cię nie puszczę.

            - Ale jutro muszę być w FBI.

            - To zostajesz na noc. Nie dyskutuj siostra.

            Uśmiechnęli się. Zadzwoniła do męża, a brat ją obserwował. Gdy skończyła rozmowę, weszli do środka.

            - Greg Hanibal nie żyje.

            -Hura.

            Spojrzała na niego srogo. Zdjęła płaszcz i przeszli do salonu.

            - Wracacie do Waszyngtonu?

            - Tak. Pewnie kupimy jakiś domek, albo na razie wynajmiemy.

            Nie wrócili uwagi, że ktoś śpi na kanapie, a raczej przebudził się i słucha.

            -Kocham cię.

            - Ja też cię kocham.

            - Marco

            -Polo

            - Uciekałam przed mordercą.

            - Całe szczęście, że nic wam się nie stało.

            Zachwiała się, a Russ ją złapał.

            - Napijesz się czegoś? Dobrze się czujesz?

            - Tak. Tylko w głowie mi się kręci. Jestem zmęczona.

            - Dziś śpisz ze mną.  Amy niema, a muszę cię mieć na oku.

            - Jak możesz mnie mieć na oku? Przecież to nie logiczne.

            Uśmiechnął się.

            -Booth, gdzie jesteś?

            -A co od niego chcesz?

            Kobieta nie wiedziała, czego chce brat. Była lekko zdezorientowana.

            -Nic. Chcesz się wykąpać?

            - Nie. Jest już po północy. Nie chcę nikogo obudzić.

            - Tym się nie przejmuj. Dziewczynki mają mocny sen. A mały Kyle śpi u kolegi po sąsiedzku. Zaprowadzę cię do łazienki.

            - Ale musisz pożyczyć mi jakiś t-shirt.

            - Dam ci nocną koszulę Amy.

            Zaprowadził siostrę do łazienki i zaniósł jej najpotrzebniejsze rzeczy. Zszedł do kuchni i zaparzył herbatę ziołową. Cieszył się, ze Temperance żyje i przez przypadek znalazła się w jego domu. Nadal nie mógł sobie wybaczyć, że po zniknięciu rodziców porzucił ją. Podał jej kubek, gdy zeszła, a potem uścisnął ją.

            - Nawet nie wiesz jak się cieszę, że żyjesz i trafiłaś przez przypadek do mojego domu...

            - Już dobrze. A gdzie...

            - Jest na turnieju kręgli. Jutro wraca. Chodźmy spać. O nie, zapomniałem o koleżance Amy, która śpi tutaj w salonie.

             Poszli na górę i położyli się spać.

             Rankiem Amy Brennan wróciła do domu. Przyjaciółka opowiedziała jej o wydarzeniach, które miały  miejsce nad ranem.  Postanowiły skryć się za kotarą i podsłuchiwać. Kobieta zrobiła się zazdrosna o męża.

            Po dziesięciu minutach zszedł Russ. Usiadł w salonie i czytał " Kości zagłady". Gdyby nie siostra śpiąca obok, myślałby że to wszystko było snem. Nagle rozległ się szybki tupot. Po chwili zjawiła się Caroline. Miała podkrążone oczy i wyglądała na spanikowaną. Biegała po całym pomieszczeniu. Złapała torebkę i wyciągnęła z niej buteleczkę z lekami. i wysypała dwie tabletki. Wyjęła manierkę i wzięła tabletki. Russ zdenerwował się.

            - Nie popijaj ich alkoholem.

            -  To woda.

            Ledwo stała na nogach. Złapał ją i posadził na kanapie.

            - Co się dzieje Tempi?

            - Nic. To tylko osłabienie.

            - Nie kłam.  Znam cię. Mnie nie okłamiesz.  O co chodzi?

            -Ale obiecaj, że znowu nie znikniesz. Albo, że nie będziesz panikował.

            - Zaczynam się denerwować.

            Moris opadła na fotel ze zmęczenia, a brat stanął na przeciwko niej.

            - Mam raka. Jestem po pierwszej chemioterapii. Będę miała jeszcze jedną chemię.  Ale lekarz nie daje mi wielkich szans. 30% procent szans na wyzdrowienie.

            - Boże- mężczyzna przejął się. - I byłaś z tym sama?

            - Booth jest cały czas przy mnie. Stara się być przy mnie silny, ale nie wie, że zauważyłam jego łzy. Daje mi siłę.

            - Teraz będziesz miała i nas. Masz dla kogo żyć.

            - Wiem. Mam dwójkę dzieci.

            Russ zaczął płakać, a siostra objęła go. Po dziesięciu minutach uspokoił się. musiał być silny. Spytał.

            - Jak mają na imię?

            - Christine i Hank.

            Rozczuliło go, że siostrzenica ma na imię, tak jak ich matka.  Kobieta przypomniała sobie o ważnym spotkaniu.

            - Parker... Muszę jechać do FBI. Wezwiesz mi taksówkę?

            - Nie ma mowy. Sam cię odwiozę.

            Przyjrzał się uważnie jej zniszczonej sukience.

            - Nie masz innej sukni?

            - W hotelu. Przecież byłam na przyjęciu.

            - A teraz?

            Spojrzała ze zdenerwowaniem na zegarek.

            - Parker odbiera dzisiaj odznakę. To syn Bootha... Nie zdążę pojechać do hotelu.

            - Ale iść tak też nie możesz. Rozumiem, że teraz należysz do jego rodziny, a on do naszej. Nie puszczę cię  w takim stanie.

            Zamyślił się, po chwili krzyknął.

            -Mam.  Twoja mała czarna wisi w pokoju ojca. Zabrał ją z mieszkania córki. To ostania rzecz którą miała dzień przed śmiercią.

            - No proszę. mogę ją pożyczyć?

            -Jasne. Niedawno Amy ją wyprała. Ojciec wściekł się na nią. Ale się tym nie przejmuj. Już się pogodzili. Zaraz ją przyniosę.

            Temperance była mu wdzięczna, ale nie chciała go mieszać w swoje problemy.

            -Russ?

            - Tak?

            - Nie chcę się wam narzucać. Nie przejmujcie się moją chorobą.

            - Nie zostawimy cię Tempi. I zawiozę cię na przyjęcie.

            - Wezwę taksówkę.

            - Nie mam mowy. A teraz idź się przebrać.

Pobiegł po sukienkę, a po chwili powrócił. Kobieta poszła się przebrać. Po dziesięciu minutach wszedł Max